Beni Bundan Sonra Süleyman' a Sor!

Değiştim lan ben. Gülüşüm, yürüyüşüm, bakışım, duruşum, oturuşum, kalkışım, öksürüşüm, hönkürüşüm, osuruşum, küfredişim değişti. Asgari ücretli bir senyör oldum ben. Ne menem bişeymiş o kadar işsizlikten sonra iş buluşun o tatlı ay sonu bekleyişi, evin her tarafında didik didik aranan üç beş madeni Türk lirasından sonra medeni hayat… İnsan iş sahibiyken daha iyi anlıyor İbrahim Tatlıses’ in tavana yapıştırdığı çiğ köfteleri, alnındaki, göğüs kıllarının üstündeki boncuk boncuk terleri parayla silmeyi…

Şu Arada Kabakulak Oğlan Der ki;

İş tanımım çok açık ve net.
Sır tutacaksın hepsi bundan ibaret.
Yapmak istedin ticaret.
Ama artık neye niyet neye kısmet.
Götünün üstünde bütün gün oturmaktan sıkılabilirsin ama sabret.
Oturmaktan büyürse götün yaparsın Sibel Canla diyet…

Hayatının en büyük kısmı nedir diye sorsalar; sır tutmak derdim. Hah işte hayatının en büyük kısmına koyalım deseler hayatımın en büyük kısmı da size kosun derdim. Öyle de severim, sayarım, korurum. Panter Emel olurum. Bu bloğu bi kere ona borçluyum. Sır tutar mısın dediler tutarım dedim. Onun sayesinde işim bile var. İyi ki sır diye bişey var ben de iyi ki onu tutuyorum…

Yeni iş bulmuş herkesin ilk 1 haftasında yaşadığı kafada şeytanın devşirmesi “acaba daha iyi bi iş bulur muydum?” sorusuyla haşır neşirim bu günlerde. En nihayetinde hayatımda daha hiç karşılaşmadığım bir işi yapıyorum ki üniversiteyi niye okudum? Zamanında üniversite yerine ikame olarak bu işe başlasaydım cillop gibi, kayış gibi, yumurta gibi bir genç olduğum zamanlarda ne kaybım olurdu? Tek kaybım bir önceki cümlede geçen “ikame” kelimesinin anlamını bilmezdim hepsi bu.

6 sene üniversiteye yedirdiğim parayı da üstüne koyarsaydım o tavandaki çiğ köfteleri İbrahim Tatlısesle beraber tavana atardık. Sibel Can İboyla benim alnımızdaki, göğüs kıllarımızın üstündeki boncuk boncuk olmuş terleri parayla silerdi. Panter Emel de istiklal meydanında “hangi hayvanı katlettiniz de yoğurdunuz da çiğ köfte yaptınız da tavana atıyonuz yaağğğ hemmde tavana yaağğ tavana!” diye “hayvanlar tavana yapışmasın” eylemi yapardı…

Yeni sektöre atılmaktaki tek sorun pisişik pişmanlıklar değil tabi. İşi hiç bilmemek, senden az biraz fazla bilene muhtaç olmak ayrı bir sorun. Hatta en büyük sorun. Diyebilirim ki kafadan asgari ücreti zaten bu sorunla beraber hak eder adem oğlu, havva kızı... Bu noktada ben işi öğretenlerde 2 grup tanıdım;

1- İşi öğretmek isteyen, öğrenmeyene ayar olan grup.
2- İşi öğretmek istemeyen, orosp... demeden Paris Hilton' u anlayan zehir çocuklara ayar olan grup.

Benim bu noktada enteresan bir tecrübem var. Bana işi öğretecek arkadaşta iş öğretecek kapasite yok. Arkadaşı dış dünyaya o kadar rahat evliya olarak kakalayabilirim ki bu işten tarikatsal prim bile yaparım. Hatta şeytanlarla haşır neşir olduğum şu saçma sapan günlerde bu fikri bi yere not bile ederim. Arkadaş Hanifi Avcı' nın ekranlarda görünen manitasından daha duru ve saf. Hiçbir şeyi bir kerede anlayamıyor ikincisinde de ne anladığını ben anlamıyorum. Soru sormuyor, cevap vermiyor, cümle kurmuyor. Şeffaf dosyadan bozma bir insan prototipi.

Olan oldu şimdi kendi kendime hadi işe girdim biraz da işe girmiş götü kalkmış bunalımı yapmayayım. İnşaat işi yapmaya heveslendiğim, akşama kadar çimento karıp akşam 20 lira yevmiyeyi elimde hayal ettiğim günleri aklıma getireyim şükredeyim azcık lan. Eski che guevara günlerimi de bitirecem. Sadakatli çalışalım azcık. Tee Ashab-ı Keyfin köpeği 100 yıl mağaranın önünde uyumuş da "ne ayak lan bunlar yattı kalkmadılar" dememiş. Hayvandan aşşağı da olmayalım diğmi. Değiştim ben.

/ziktir çekişinizi duyar gibiyim../