Bilimsel Yüzük Parmağı ve Mahalle Baskısı!

Geçenlerde gördüğüm bir haber yüzük parmağının işaret parmağından uzun olanların hızlı araba kullandıklarından bahsediyordu. Okur okumaz hemen yüzük parmağımla, işaret parmağım arasındaki oranlamaya dikkat kesildim.

/burada herkes bi kontrol etsin bakalım!/

Gerçekten yüzük parmağım daha uzundu.

/Ev ahalisinden seçtiğim yeminli jüri ekibi de bu oranlamayı doğruladı ayrıca!/

Ama benim yine de ikna olamadığım bir nokta vardı ki bu nokta ilk kez şehir içinde araba deneyimimden kaynaklanıyordu.

Bayram ziyareti için teyzemlerle evden eve fink attığımız günlerden bayramın ikinci günü, kanbağımızın bile tanımadığı bir akrabaya ziyaret için yine arabaya yöneldiğimiz bir anda gelişti herşey. Kuzen ekstrem bir hareketle araba anahtarını bana verip donuk bakışlarıma, kaş hareketleriyle arabayı gösteriyordu. Doğru, ehliyetimi almıştım ama nasıl aldığım belliydi.

/şu şekilde!/

Şöför mahaline oturduğum an buz kestim. Daha önce sürdüğüm hiçbir arabada

/topu topu 3 araç!/

bu kadar kalabalık bir kitleyle karşılaşmamıştım. Kitle şunlardan oluşuyordu; Annem, kardeşim, kuzen, teyzem, yengem, yengemin iki çocuğu.

/yani böyle bir kitle ilkti ve bence sondu!/

Kitlenin belirgin özellikleri ise;

Annem; Aracın "ay! ay! ay! ay!" cısı.

Kardeşim; "ya bu yolda yürüyemiyo arabayı nasıl sürecek hahaha" cısı.

Kuzen; "Ulaağğğnn gazaaa basss!", "Ulaaağğnn araba geri gidiyo frene bassana!", "ayağına zı.çam ayağınaa!" cısı.

Teyzem; "bismillah, bismillah, bismillah, yasin, vel kuranil hakim" cisi.

/teyzecim leküm diniküm veliyed din diyorum sana!/

Yengem; "vurduk mu? vuduk mu?" cusu.

Yengemin Çocukları; "Kulaklarııı kızardııı hahhhaaahaa!" cıları!!!

/sanki ben anlamıyorum! vitaminsizlere bak!/

Sizi temin ederim bu kitle sadece benim hüsranımı izlemek için o araçta. Yani desem ki yarın marsa ayak bascam hiçbiri izlemez. "Amaaan o kadar uçan şeyi bize de versen biz de gideriz!" bile derler. Ama olay kıytırık bir olay ve kitle inanılmaz bir şekilde benle alay etmeye bilevlenmiş.

/yada ben bi araba yüzünden inanılmaz bir şekilde psikolojiyi bozdum!/

Kitlenin yanında en büyük engelimi oluşturan atlatmaların ben bu kadar zorlu bir engel olduğunu bilmezdim. Her atlatma yeniden arabayı çalıştırmayı gerektiriyor ve bu da araba içindeki paniği arttırıyordu. Ancak ben yine de paniği anlayamıyordum. Hele yengem "takla atacaaazz!" diye bağırdığında kendimi bile bağırır buldum. Hız kadranına baktığımda kadran resmen benle dalga geçiyordu.

/saatte 20km hızla nasıl takla atıyorsun lan denyo!/

Ben hızdan uçuyoruz sanmıştım. Yüzük parmağım işaret parmağımdan uzundu. Ama saatte 20km hız! Bu bardağı taşıran son damlaydı. Ancak bardak ben değil kuzendi. Ayağıma, fren pedalına, vites koluna son olarak da panikten bir türlü çekemediğim el frenine küfrede küfrede şöför mahaline geçti.

Kuzenin şöför mahaline geçmesiyle arabadaki bütün sesler bir anda kesildi. Ulan ben besleme miyim? Ulan ben üvey miyim? Ulan ben kimim? Kim?

Yol boyunca kimseyle konuşmadım. Arabadan inişte öpüşür barışırız diye bakanlara kulağımı bile muhatap etmedim.

/ki o saygın bir kulak!/

Sahte sırıtış altındaki bütün duygular çıkmıştı meydana. İnsanları tanıyordum artık. Dostumu düşmanımı biliyordum. Yeni bir aile lazım bana. Yeni bir sülale. Yeni bir mahalle. Yeni bir şehir.

/yada çok abartıyorum, hatta b.kunu çıkarıyorum!/

Sonuç olarak araç kullanmayla ilgili hemen hemen bütün hevesim bitmiş durumda. Saygınlığımı ve güvenimi kaybettim. Sosyete camiasına rezil old.....!

/bence yine b.kunu çıkarıyorum! Saygılar...!/